هشتمین نشانه

توصاحبی ومن عزیز خاکسار پای تو

به عرش می‌برد مرا غلامی سرای تو

به نظم و نثر می کِشم، گل وجود خویش را

تو را چه حاجتی که من غزل کِشم برای تو

بسا که حرف ناشیانه از زبان من رود

نمی‌رود برون مگر، به عشق با صفای تو

توجّهی مگر بر این غریب آشنا کنی

وگرنه دست من کجا، به دامن دعای تو

تو برتر از ستاره‌ای، که نور عشق می‌دهی

مرا به بندگی برد پیام آشنای تو

لبم به ساز و دل شماره می‌زند امیدوار

به گوش من نوازش و نوای دلربای تو

تو عشق جاودانه‌ای تو هشتمین نشانه‌ای

امید می‌دهد مرا به هر شبی صدای تو

از آن جهت تو را شدم که دائم‌البقا تویی

کجا روم اگر کنم تَمَرُد از ولای تو