تهران امروز

از آن پس تهران بطور مداوم در حال رشد و گسترش بوده و نظام‌های سیاسی نخواسته یا نتوانسته اند از آن جلوگیری کنند و عملأ تبدیل به کلافی سر در گم شده است.

ترافیک و شلوغی، آلودگی هوا، انواع ناهنجاری‌های اجتماعی، آلودگی صوتی، اشباع ظرفیت ها، آسیب‌های زیست محیطی، حاشیه نشینی، بیماری‌های جسمی و روحی، گرانی و بالا بودن هزینه زندگی، تراکم سازه‌ای و... از جمله عوارضی است که دامنگیر این کلان شهر کشور گردیده است.

با اینهمه تهران همچنان شهری است مهاجر پذیر و نه تنها ساکنین (علی رغم فشارهای وارده) کمتر راغب به ترک آن هستند بلکه عده‌ای از گوشه و کنار کشور، همه روزه، خود را، به امید آینده‌ای بهتر، اینجا می‌رسانند.

سالها پیش دوستی داشتم که می‌گفت "بلاخره یکروز می‌روم تهران و هرگز به ایران بازنمی گردم" او در این شوخی نامفهوم، تهران را تافته‌ای جدا بافته و متفاوت از بقیه ایران می‌دانست.

گفته می‌شود حدود ۳۵ تا ۴۰ درصد سپرده‌های بانکی کشور در تهران متمرکز است و همچنین بخش بزرگی از تولید نا خالص داخلی و سرمایه‌های مادی و معنوی و ذخائر ارزی و مراکز تصمیمگیری و اداره مملکت و سیاستگذاری و جریان اطلاعات و ارتباطات و فناوری و مراکز آموزشی و درمانی و فضای سبز و منابع انرژی و آب و مراودات و مبادلات خارجی و سفارتخانه‌ها و...اختصاص به تهران دارد.

تهران شهری است با تنوع قومی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی وسیع و مردم از جای جای ایران و حتی برخی کشورهای همجوار، در کنار هم، در این شهر می‌زیند و عملأ به دانشگاهی بزرگ برای آموختن می‌ماند.

فاصله درآمدی و ثروت در اینجا گسترده تر از سایر نقاط کشور است و همچنانکه فشار سنگین هزینه‌های زندگی عده کثیری را به ستوه آورده و زیر پوست شهر ناهنجاری و بزه‌های اجتماعی زیادی وجود دارد، مکانی است برای جولان ثروتمندان و پولدارها و مردم به دهها یا صدها سبک و شیوه و روش دارند زندگی می‌کنند.

زمینه پیشرفت در تهران فراتر است و معمولأ خانواده‌های مهاجر آسایش و آرامش زندگی در شهرستان‌ها را فدای پیشرفت خویش یا فرزندانشان می‌کنند و چنانچه انتظارات آنان برآورده نشود افسردگی و عوارض روحی و جسمی اجتناب ناپذیر می‌نماید و گاه نه جای ماندن است و نه روی بازگشت.

طبیعت مناطق شمال تهران و باغات و جریان آب و آب نماها و آبشارها و دره‌ها و کوهها و دشت‌ها و جاده‌های ارتباطی آن به شمال ایران(جاده چالوس، هراز، فیروزکوه، شمشک، دیزین) در فصول مختلف کم نظیر می‌نماید.

تهران از لحاظ امنییتی برای هر حکومتی حائز کمال اهمیت است و نگهداشت آن و بهره مندی از رضایت ساکنینش، کلید حفظ امنیت کشور می‌باشد، لذا سرمایه گذاری در موارد و پروژه‌های مختلف توسعه‌ای در اینجا، با کل کشور برابر یا فراتر است.

بنظر نمی‌رسد بحث انتقال پایتخت از تهران به این زودی عملی شود و شاید دهها سال بعد، زمینه اجرا بیابد و معلوم نیست با این سرعت شلوغی و تراکم و آلودگی نهایت کار شهر و ساکنینش به کجا می‌انجامد.

مسکن و برخورداری از درآمد و شغل و تخصص متناسب لازمه زندگی در این شهر می‌باشد و مهاجرت غیر هدفمند و ناشیانه نه تنها گره‌ای از مشکلات نمی‌گشاید که چه بسا گرفتاری‌های دیگری بهمراه آورد.

جاذبه‌های طبیعی و تاریخی و منابع مادی و معنوی موجود در کلیه مناطق ایران فرصت‌های فراوانی فراروی مردم نهاده است تا با توسعه و بهره‌مندی از آن، در محیطی آرام، زندگی سالمتری داشته باشند و هجوم مردم از روستا و شهرهای کوچک به سمت شهرهای بزرگ، بویژه تهران، نشانه عدم توازن در توزیع منابع و فرصت هاست و همه امیدواریم به جائی برسیم که با وجود امکانات در همه نقاط کشور انگیزه مهاجرت افت شدید بیابد (ان شاالله).