یک شعر از مصطفی نوروزی

بر سرنی، آسمانی جلوه کرد        از خبیث و ازخبیثان، شکوه کرد
در میان قوم دون مظلوم بود        زاده معصوم و خود معصوم بود
لشکرش اندک، صلابت بی شمار        واله و شیدا، دمادم بیقرار
اکبرش سرمست عشق ناب بود        اصغرش از تشنگی بی خواب بود
پاسدار خیمه ها عباس بود        از ازل باغیرت و احساس بود
زینبش زهرا صفت با هیبت است        اینچنین طرز تفکرعزت است
ام کلثومش قرین بخت بود        در مصائب امتحانش سخت بود
قاسمش تعبیر زیبا کرد زمرگ        نوجوان بود آفرین احسن به درک
عبدا... نوگلی نورسته بود        تحت فرمان عمو پیوسته بود
دخترش کوچک، طلایه دار عشق        آبرو زینت، نگینی در دمشق
دختر دیگر سکینه نام داشت        تاج عزت تا ابد بر بام داشت
جمله فرزندان آن ام البنین        چنگ زدند بر دامن حبل المتین
سید سجاد با آن رنج ودرد        پافشرد بر منطقش مانند مرد
برسرنی، زاده ی زهرا بود        جسم بی سر در دل صحرا بود
از قیامش دین و آیین زنده شد        مکتب خوب خدا پاینده شد