دو شعر زیبا از جواد رضایی

شعر نخست

بر روی سنگ مزار...

در بهار زندگی رنــگ خزان را دیــد و رفـت
چشم امید از همه نامهربانان چید و رفت

از خزان، سرمای آذر شد نصیبش عاقبت
دل ز مهر کوته یاران ز پی ببرید و رفت

گر چه جز بدعهدی از مه پاره ی دوران ندید
بر غم هجران جانانش ز جان خندید و رفت

ابر محنت بر سرای دیده اش گسترد فرش
خون دل از چشم غمبارش همی بارید و رفت

هر نسیمی را به صد ذکر دعا سویش رساند
یک سلام از عمق جان دلبرش نشنید و رفت

گر چه دستانش به زلف یار مه صورت نرفت
در خیالش دم به دم گیسوی او بوسید و رفت

جواد رضایی، یاسوج، 5 آبان

شعر دوم

ببار ای ابر آذاری بر این خاک سراسر غم لب              خونین دلان تر کن به بارانی رسان مرهم

بشوی از روی برگ گل غبار هجر بلبل را                 مزار مردگان نم کن بکاه از اندُه و ماتم

برون آر از زمین گلشن خس خشکیده را برکن               به بستان رونقی آور گلستان کن همه عالم

به باریدن سخاوت کن جهان خسته را بنگر                 ز ظلم و جور ابلیسان نه حوا ماند و نه آدم

مکن تأخیر خود افزون ببار ای ابر پر افسون                بساط غم پریشان کن بنا کن خانه ای خرم

برویان از مزار من درخت تاک و نازش کن               روان رفتگان در ده شراب از خاک من هر دم

(یاسوج، هجدهم اسفند نود و سه)

برگرفته شده از javadrezaee.blog.ir