اشعاری از مرضیه قائدی

قلم

قلم کبود می کند
تن ظریف کاغذ را
وقتی دستم
به تو نمی رسد...

تکرار

تکرار می شوم
در بی رحمی زمان
مثل چهار نقطه آخر حرف هایت
که تمامی ندارد
و نقطه نقطه سطرهایم را به بند می کشد
تو در کجای این حادثه پنهانی
که رد اشک هایم را نمی گیری ...

آکورد

عزل در دست
و سکوت بر لب
نت به نت از تارهای نگاهت نواخته می شوم
بی آنکه بدانم بازیچه کدام آکوردم