تقدیم به معلمان عزیز (شعری از زهرا نعمتی)

یادش به خیر،مظهر علم وشعور را
آموخت بی کرانه ترین،شوق وشور را

با هر حروف وهر کلمه، جاودانه تر
پاشید بر سیاهی اندیشه، نور را

تا اوج قله های تماشا کشاند و برد
این شاخه های سرکش مست غرور را

هرشب شبیه آینه تکرار می کنم
در تاروپود خاطره هایم مرور را

تا بنگرم دوباره به معنای زندگی
آن چهره ی صمیمی وگرم وصبور را

شکی نمی رسد به بلندای باورم
وقتی اشاره می کند آن راه دوررا

حالا به لطف اوست که می بینم این زمان
بر جاده های خسته،طنین عبور را

زهرا نعمتی