Logo
چاپ کردن این صفحه

شاعران ناشناخته ارسنجان - بخش نخست

نویسنده: 
شاعران ناشناخته ارسنجان - بخش نخست

حاج احمدخان ابراهیمی فرزند مرحوم حسین خان کلانتر در سال ۱۳۱۰ شمسی پا به عرصه حیات نهاد. وی انسانی آراسته به خوبی ها. نیکوکاری که گره گشای مردم منطقه در طول دوران زندگی بود. او در روز جمعه ۹/۴/۱۳۶۸ در سن ۵۸ سالگی به سرای جاوید رحل اقامت افکند و مردم با حضور خود در ماتمش پاسخ خوبی هایش را دادند.


هرگز نمیرد انکه دلش زنده شد به عشق                          ثبت است بر جریده عالم دوام ما

مرحوم حاج احمدخان ابراهیمی در مرداد ماه ۱۳۶۳ به حرمین شریفین مشرف شد و با خضوع و خشوع در برابر بارگاه پیامبر (ص) اشعاری را سروده که شنیدنی است.

تــا ســر بـه پای قبه ی خضرا نهــاده ام                                 بر جمله هست و بود جهان پا نهاده ام
تــا توتیـای خاک درت کرده ام بــه چشم                                 پـــای خیــال را بــه ثــریا نهاده ام
دل دردمند و دیده پر آب هست و تـن نزار                                  رو بــر درت بــه عزم مداوا نهاده ام
جانــم ز دست رفتــه و افتــاده ام ز پـای                                  بــر دامــن تــو دست تمنا نهاده ام
ز این سوی سر به پای تو بنهاده ام به عجز                                ز آن سـوی رو به تربت زهرا نهاده ام
مجنــون صفت طــریق بیـابـان گرفتـه ام                                شیـدا و واله روی بـه صحرا نهاده ام
مجــروح و دل شکسته و بیمــارم ای طبیب                              بهــره علاج رو بــه مسیحا نهاده ام
دست نیــــاز بــــر در تــو کـــرده ام دراز                             از بهـر چــاره روی بدین جا نهاده ام
شایــد کــه شستشو کنـــم قلـب تیــره را                              بــا صد امیــد روی بـه دریا نهاده ام
بــا ایـن تن ضعیف گنه کار و عذرخواه                                    از بهر عفو، سر سوی مولا نهاده ام
امروز گرچه نامه سیاهم به پیش دوست                                   چشم امید خویش بــه فردا نهاده ام
پایـم بــه گــل فرو شده از بار معصیت                                   بر رأی دوست حــل معمـا نهاده ام
چشــم شفاعتم به بــارگــاه تــوست                                       دل بــر قبــول خـالق یکتا نهاده ام

مدینه منوره
یکشنبه ۲۱/۵/۱۳۶۳

این مثنوی را هنگام خروج از مدینه منوره به مناسبت بی اعتنایی عده ای از حجاج ایرانی سروده است.

در ره کعبــه اگــر بهــر خدا آمده ای                                    از زن و خــانــه و فرزند جــدا آمــده ای
چند چیز است که باید کنی آویزه گوش                                   تا که شایسته این راه شوی سخـت بکـوش
بایــد از سـر بنهی اوّل منی و مایی را                                    زیر پــا افکنی ایـن نخوت و خـودخواهی را
اندر ایـن راه حساب منی و مایی نیست                                 جای کبر و حسد و نخوت و خودخواهی نیست
همه در پیش خــداوند جهـان یکسانیم                                 ای بــرادر همــة مــا بشــریــم، انسـانیـم
میــر و درویش در ایـن راه برابر بـاشند                                تــرک و تــاجیک و عـرب جمله برادر باشند
از دل خـویش بــران وسوسة شیطان را                               کــن فــراموش در ایــن راه به جز یزدان را
نیست حـج بهـر تجارت سوی بازار مشو                              گــه فروشنده مشــو گــاه خــریــدار مشـو
دل به فضل و کرم حضرت باری کن شاد                            خاطــرت را ز غــم ســود و زیــان کـن آزاد
کس نگــویـد که نکن ارز مقرر را صرف                             مطلقاً نیست در ایــن مورد و این مرحله حرف
بلکـه منظـور از آن است که از راه دیگـر                            ندهــی سکــه و پــول وطنت را بــه هــدر
حج شایسته بــه جای آر که مأجور شوی                           ور نــه هــر ره کــه روی از هدفت دور شوی
سعی کــن تا بـه سلامت ببری ایمان را                             سنـــگ بـــر ســر بـــزنـــی شیطــان را
با صفا رو به خدا رو کــه به معبود رسی                             خــواهم از حق کـه به سر منزل مقصود رسی
مدینه منوره
۲۳/۵/۱۳۶۳
اکبر اسکندری
2/11/95

Template Design © Joomla Templates | GavickPro. All rights reserved.