وصف حال

 اکنون دوشنبه ۹ اسفند ۹۵:
تهران، پرند
در منزل نشسته و به گذشته، حال و آینده می نگرم.
زندگی سفری است که بطور غیرارادی با تولد آغاز می شود و سپس حسب ظاهربا مرگ به پایان می رسد و من حدود شش دهه از آنرا طی نموده و پیرامون راه رفته شکوه از خویش نمی کنم .
زمان ایستا نیست که حرف و سخنی از اکنون به زبان آوریم لذا تنها می توان از آینده محتمل سخن گفت.
آنچه انجام می پذیرد در بستری اتفاق می‌افتد که مقدماتش فراهم آمده است و انتظار فراتر از آن طبیعی ولی ناشدنی می نماید.
صبح ها قبل از اذان بیدارم و در شبانه روز کمتر از ۸ ساعت در رختخواب هستم.
ورزش، مطالعه، نوشتن، تعامل و گفت و شنود، رتق و فتق امورات زندگی، تفکر و تدبر در امور، تغذیه، بهداشت، یادگیری، یاری رسانی، امیدبخشی، سفر، طبیعت گردی از اهم برنامه های من است.
با بضاعت محدود و محدودیت معمول تا انتهای مسیر زندگی راهپیمائی صادق، مصمم، پرکار، جستجوگر، امیدبخش، مصلح و فداکار خواهیم بود و از فراز و نشیب و سرد و گرم و سختی و ناملایمات به ستوه نخواهیم آمد و بر عهدی که پروردگار با ما بسته پایدار می مانیم.
جوهر و ذات انسانی افراد را پاس می داریم و روی عزت نفس خویش معامله نمی کنیم.
خانواده، جامعه و محیط مسائل و مصائب و امتیازات خاص خود را دارد و ما برآنیم تا با تآکید بر نقاط قوت از فرصت ها بهترین استفاده را برده و بر تهدیدات و نقاط ضعف فائق آییم.
اهل افراط و تفریط نیستیم و به اغنای درون باور عمیق داریم از تلاش و تقلا و جستجو باز نمی ایستیم و توسعه و تعالی و پیشرفت را هدف زندگی فردی، خانوادگی، سازمانی و اجتماعی خویش می دانیم
تئوری سازی و نظریه پردازی و روئیاها کارکرد خاص خودش را دارد و عمل و رفتار و اقدام الزامآ مبتنی بر آنان نیست و ما ملزم به رعایت اصول موفقیت و زندگی شرافتمند توآم با عزت و کرامت هستیم
مدارک و مدارج تحصیلی، شغلی و خدمتی گذشته در قاب ها به اسارت ما درآمده اند و اینک به خویشتن خویش( فارغ از القاب و نام و نشان ها) می نگریم معیارهای سنجش و مقایسه موفقیت افراد محدودیت های فراوان دارد لذا نه با تعریف و تمجید می توان مغرور شد و نه با تکذیب و تهدید ناامید گردید.
باید راهمان را ادامه دهیم
میلیاردها انسان در گذشته، حال و آینده آمده اند، هستند و می آیند و هریک مدلی خاص را می آزمایند و سپس صحنه را ترک می کنند و ما مثل هیچکس نیستیم .
چرا حسرت این و آن را بخوریم و ظواهر زندگی دیگران را با باطن زندگی خویش مقایسه کنیم .
این احتمال بسیار قوی است که اگر ما از تمامی داشته ها و مصائب و گرفتاری های مردم باخبر بودیم
حاضر به جابجائی و تعویض حالات خاص خویش با هیچکس دیگر نمی شدیم.
علی رغم همه کاستی های شناختی، معرفتی به این باور رسیده ایم که بسیاری از امتیازاتی که هریک از ما داریم خاص و پربهاست و میلیون ها نفر آرزوی برخورداری از آن را دارند لذا گره از ابرو می گشایئیم و با امید و نشاط انرژی مثبت می آفریدیم و مسیرمان را ادامه می دهیم و فردای بهتر خود و فرزندانمان را می سازیم.
ان شاالله