A+ A A-

۲۳ سال گذر زمان در دو تصویر

نویسنده:  چاپ پست الکترونیکی
۲۳ سال گذر زمان در دو تصویر
۲۳ سال گذر زمان در دو تصویر

سال ۱۳۶۸ شمسی سال نکویی بود برای تمامی ما
هم آغاز خوبی داشت و هم پایان خوشی
آغاز آن با دیدار دوباره دوستانمان شروع شد که چند سالی بخاطر مهاجرت کمتر فرصت دیدارشان دست داده بود و با شروع موشک بارانهای ناشی از جنگ دوباره در وطن مالوفمان بدیدارشان شتافتیم و پایانش نیز با قبولی تمامی ما در دانشگاه لذت بخش تر گردید.
روزهای پایانی آن سال همزمان با درس خواندنهای طاقت فرسا برای کنکور در کتاب‌خانه علی ابن ابی طالب(ع) گریزی می زدیم به دامان طبیعت . هم خستگی در می کردیم و هم خاطره می ساختیم برای این روزها

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1-2


حدود ۲۳ سال بعد در سال ۱۳۹۱ بار دیگر همدیگر را دیدیم

هر یک از سویی آمده بود

 

1-3


همگی ما با موهایی سپیدتر و چهره هایی جا افتاده تر
سید محمد هادی  حسینی  ابتدا ریاضی خواند و بعد با ارشد ادبیات معلم شده بود
رامین ابراهیمی با دکترای مهندسی مواد استاد دانشگاه شیراز بود
حمید رئیس السادات با  دکترای فیزیک  استاد دانشگاه اصفهان بود

غلامحسین یارمحمودی از انگلیس آمده بود و با مدرک فیزیک در یک شرکت بزرگ لنز سازی فعالیت می کرد
سید رضی الدین حسینی الکترونیک خواند و شرکت  تجهیزات دریایی در امارات راه انداخته بود
وحید فروردین با کارشناسی ارشد هوافضا در تهران مشغول بود
سید صابر موسوی با مهندسی صنایع کارخانه تولیدی خودش را می چرخاند
حسن اسکندری هم کشتیرانی خواند و به کانادا هجرت کرد و هرچه تلاش کرد نتوانست به ما بپیوندد
و من هم مکانیک خواندم و تهران گذران زندگی می کردم

جای علی اسکندری خالی بود و با دوستان ابتدا به دیدار وی شتافتیم و دیدیم که  درتمام لحظات روحش با ما بود

 

1-4


چه روزی خوبی بود و چه خاطراتی زنده کردیم
اما شاید آنچه بیشتر از همه در رابطه با آن صحبت شد زحمات بی دریغ معلمانمان بود
آقایان حسین علوی- مرتضی یارمحمودی - سید مرتضی حسینی- ابوالقاسم آثاری- عبدالله رضایی - سید احمد موسوی - سید محمود موسوی - سید حسن حسینی - خلیل زاده - وهاب زاده عباسپور و بسیاری دیگر که خاطرم نیست
واقعا دست مریزاد و سپاس
ما همگی تمامی عمر مدیون شماییم

عمرتان طولانی و تلاشتان مدام
محسن نصیری

دیدگاه خود را درباره این نوشته با دیگران در میان بگذارید:

یا اگر در سایت عضو نیستید، می‌توانید به عنوان میهمان دیدگاه خود را بفرستید:

0
دیدگاه شما پس از تایید مدیر سایت نمایش داده خواهد شد.
  • با سلام
    دیدن این عکس برام خیلی جالب بود. اینکه دوستای قدیمی همچنان دوست هستند و در کنار هم، چیزی که نمیشه خیلی پیدا کرد. شاید یکی از دلایل اون همشهری بودن این دوستان و تا حدی فامیل بودن اون هاست. چون همه ما دوستانی پیدا میکنیم ولی با گذشت زمان اون ها رو به فراموشی می سپاریم به این دلیل ساده که اشتراکات مون زیاد نیست. ولی این دوستان اشتراکی به نام ارسنجان دارند
    امیدوارم دوستی تون پاینده باشه و همه تون موفق و پیروز باشید:)

  • مهمان - امید فروردین

    به یادگار من ای عکس،جاودانی باش
    نشانه ای ز غم و شادی جوانی باش

    در آن زمان که ز قبرم گیاه میروید
    تو یادگار من از دور زندگانی باش.!

    (البته به دور از جان همه شما عزیزان بزرگوار.هر چند گریز و گزیری از آن نیست.)
    همه آدم ها در صندوقچه خاطراتشان چیزهایی دارند که با مرور گهگاه آنها تاریخ برایشان رقم می خورد و گذر زمان برایشان مفهومی تازه پیدا میکند.یکی از آنها عکس است.
    به قول مرحوم حمید مصدق:
    به رود زمزمه گر گوش کن که میخواند:
    سرود رفتن و رفتن...
    و برنگشتن ها.!

  • مهمان - سید رضی الدین حسینی

    با عرض سلام خدمت همه دوستان و همشهریان عزیزم
    تشکر ویژه از محسن اقای عزیز بخاطر ایده جالبشون در مورد این عکس بیادموندنی.دستمریزاد به آسید هادی عزیز و همه بچه ها که همت کردند و اون روز تاریخی و مهم را در دفتر خاطراتمان نقش زدند. آسید حمید ریس السادات اقا رامین حسین اقا برادران موسوی آسید محمد آسید صابر برادران فروردین بزرگواران محمد وحید و امید زحمت بسیار کشیدند دستشون درد نکنه تشکر می کنم. شاخه گلی که در عکس دوم بین خودم و صابر جان گرفتم جای خالی محسن اسکندری عزیز است که ایشالله سلامت باشند .
    دعا گوی همه معلمین و استادان عزیز دلسوز که صادقانه چراغ راه بودند میباشم ایشالله که هر جا هستند سلامت باشند
    جهت شادی روح دوست خوبمان علی اسکندری و مرحوم اصغر اقا قضاوتی الفاتحه مع الصلوات

  • سلام جالب بود وحید فروردین که هم دبیرستانی من در دبیرستان توحید شیراز بود سال 68 دیپلم گرفیتم

  • اعضای محترم
    با سلام
    درصورتی که شما هم عکسهای مشابهی دارید برای ما ارسال نمایید

  • با سلام
    قبل از مشاهده دیدگاه ها چند بار عکس های قدیم و جدید را با هم مقایسه کردم و با شناختن دوستان عزیزم آقایان سید رضی الدین حسینی ،سید محمد هادی و محسن نصیری تصورم این بود که مطابق با عکس قدیمی ،عکس جدید را ثبت کرده اند، اما با مشاهده یادداشت آقای رامین ابراهیمی بار دیگر به این نتیجه رسیدم که شخصیت فکری ،اخلاقی و رفتاری افراد در اثر گذشت زمان تغییر چندانی نمی کند.
    این موضوع را می توانید با مقایسه عکس های خودتان نیز تجربه کنید؛
    با نگاه به عکس های قدیم و جدید خود در می یابید که همواره ژست (وضع ) ، زاویه نگاه به دوربین ، علاقه به نشستن یا ایستادن حتی علاقه به گرفتن عکس تکی یا دسته جمعی هنوز در شما تغییر نکرده است.

  • با تشکر از دوست عزیزم محسن میخواستم بنویسم که جذاب ترین نکته در تاریخچه کوتاهی که از دوستان قدیمی تهیه شده است، یکسان بودن موقعیت افراد در عکسهای جدید و قدیم است و از خود می پرسم با وجود گذر این همه سال و این همه تحول، تکرار این لحظه های مشابه نشانه چیست؟

  • درود بر مهندس نصیری
    روز وصل دوستداران یادباد یادباد آن روزگاران یاد باد
    جز دوستانی که در عکس حاضرند آقای مهندس رضا نعمت اللهی، دبیران ریاضی مرتضی محمدجانی، محمدحسین زارع، سعدالله زارع و نیزهدایت الله زارع سیدکاظم آل علی و منصور میرزایی در دبیرستان و خصوصا به خاطر بمباران جنگی به ارسنجان آمدندو سال شصت و هشت حضور داشتند. گروه ما چهارمین دوره ی دیپلم ریاضی در ارسنجان بود. نخستین گروه دیپلمهای65بودند عزیزانی چون مهندس بهمن ابراهیمی، مهندس محمد مهدی یارمحمودی و مهندس سید جواد حسینی و... بعد گروه دیپلمهای66 مانند مهندس حسن نعمت اللهی و مهندس فرهنگ شادکام و دبیران ابوالقاسم موسوی و غلام زارع و.... گروه سوم ریاضی فیزیک ارسنجان دیپلمهای 67 بودنداز جمله مهندس حسن نعمت اللهی(حاج سعدی) مهندس سید عبدالناصر حسینی ومهندس حسین رحیمی و.....که امید است این دوستانه نیز به نوشتن خاطرات آن سالها همت گمارند.

  • روز وصل دوستداران یاد باد یاد باد آن روزگاران یاد باد
    این زمان در کس وفا داری نماند زان وفاداران و یاران یاد باد
    مبتلا گشتم در این بند و بلا کوشش آن حق گزاران یاد باد

    درود بر محسن گرامی. دست مریزاد.
    در میان دبیران گرامی که نام برده شده اند نام دو بزرگوار را بنده به یاد می آورم جناب آقای طباطبایی که تاریخ سوم دبیرستان را با ایشان گذراندیم و جناب آقای شاکر که دینی دو سال آخر را بنده در خدمت ایشان بودم و البته برخی از دوستان از سال های پیش از آن افتخار شاگردی ایشان را داشتند و هر دوی این گرامیان ارسنجانی هم نبودند. اگر اشتباه نکنم آقای طباطبایی اهل آباده اقلید بودند و آقای شاکر هم اهل عراق بودند که به اجبار رژیم بعثی به ایران کوچ کرده بودند.
    دبیران آن دوره یک نسل خدایی بودند(همه میگویند نسل طلایی ولی این تشبیه نمی تواند اساس و حقیقت را برساند). هر چه ما درس نمی خواندیم باز هم قبول می شدیم! نمونه وار یاد دارم چنان ریاضی و جبر و فیزیک مکانیک را با ما کار کرده بودند که ما برخی سوالات امتحان نهایی این دروس را دقیقا با همان شکل و اعداد و ضرایب را پیش از آن دیده بودیم. امیدوارم این عزیزان همواره شاد باشند.
    گرد هم آیی شهریور 91 اما به همت و کوشش فراوان هادی حسینی عزیز و پیگیری فراوان ایشان و محسن گرامی (مهندس نصیری) و البته شور و شوق همه ما ! برگزار شد و چه شدنی، یادمانی دیگر شاید برای چند سال بعد که البته همگی برآن شدیم که دیگر 23 سال به درازا نیانجامد.
    و البته شاید نطفه انجمن در همان روزها و با بحث های بسیار و طولانی درباره ارسنجان و چگونگی اوضاع شهر بسته شد، و این ایده شکل گرفت تا بالاخره همت یکی از ما آغازگر این مسیر شد و آن شخص کسی نبود جز مهندس محسن نصیری. شروع این بحث ها در باغ زنده یاد " اصغر آقای قضاوتی" بود که صابر موسوی همه ما را آنجا گرد هم آورده بود و گفتگو به خیریه ها و آیا روش کار آنها که همواره به گونه ایی سنتی این گونه بوده است درست است یا نه .... و گفتگو درباره شهر تا آنجا بالا گرفت که ناچار از آگاهان شهر که در دسترس بودند ، برادران بزرگوار بنده آقایان محمد و امید فروردین دعوت کردیم و ایشان به جمع ما پیوستند، و در نهایت همگی برآن شدیم که بهتر است به جای آنکه به کسی یک ماهی صید شده بدهیم باید ماهیگیری به ایشان یاد بدهیم!
    به یاری پروردگار نخستین گام این آموزش را محسن عزیز برداشته ، ببینیم تا ما چه کاره ایم و چه می توانیم کرد؟
    ...
    طاق و رواق مدرسه و قال وقیل علم در راه جام و ساقی مه رو نهاده ایم
    در گوشه امید چو نظارگان ماه چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم ...

  • جالب بود، گردهمائی شیراز برای من فرصتی فراهم آورد تا لحظاتی را با جناب آقای سید عباس رئیس السادات (پدر بزرگوار سید حمید و فرهنگی قدیمی) باشم، از گذشته های دور که رئیس آموزش و پرورش ارسنجان بودند (اوائل دهه چهل) می گفتند و گریزی هم به دوران تحضیل فرزندشان زدند و از اینکه حمید آقا با آقا محسن نصیری همکلاس بوده و گاهی هم بصورت گروهی سربسر دیگران می گذاشتند سخن به میان آورند و گفتند در یک مورد آقای موسوی (سید محمود، پسر دائی) به من پناه آورد تا بین آنان(دو گروهی که با هم دعوا داشتند) داوری کنم و ببینم مقصر کیست؟
    و بعد ادامه داد "توانستم کشف کنم که قصور اصلی متوجه همین گروهی است که فرزند خودم هم بینشان بود و امروز هر یک صاحب اسم و رسمی هستند و به آقای موسوی گفتم که چنین است و باید مراقب خودی ها باشی" برای همه این عزیزان آرزوی موفقیت میکنیم.
    یادی هم از همکلاسی ها و معلمین خودم در ارسنجان(تا آنجا که به خاطرم است) میکنم، دوستان رضا رضائی، حسن رحیمی، مظفر معظم، محمد جعفر نعمت الهی، شهید تقی جوکار، سعدالله رحیمی، اصغر خادم الحسینی، مصطفی اسکندری، اصغر زارع، احمد حسن شاهی، جمال نعمتی، اصغر ابراهیمی، اکبر مهرآور، خانباز صفی خانی، هوشنگ جاویدی، محمد کاظم رحیمی، سید ناصر نعمت الهی، فتح الله نعمت الهی، سید یوسف هاشمی، روستا و...
    و معلمین خوب ما در آن دوران ( تاسال 1352) آقایان سید احمد موسوی، سید محمود حسینی، مرحوم سید محمد حسینی، حسن بستانی، محمد رضا ستایشی، سید محمد علی حسینی، غلامحسین ابراهیمی، حبیب ابراهیمی، مرحوم حاج حسن اسکندری، قلندری، بنان و...