محیط اجتماعی بستر رویش، رشد و تربیت و شکوفایی و به بار نشستن موجودات زنده، علی‌الخصوص انسان است. بشر در حصار تن (پیکر یا جسم)، خانواده و جامعه، مکان (جغرافیا) و زمان (تاریخ) پا به عرصهٔ وجود می‌گذارد. در دسته‌بندی دوران‌های زندگی افراد، طفولیت، کودکی و نوجوانی، که بیشترین سهم را در تربیت و شکل‌گیری شخصیت دارند، در بطن خانواده، جامعه و مدرسه سپری می‌گردد و سکوی پرش آنان به این سو و آن سو می‌شود.

وقتی به گذشته ارسنجان و آن‌چه که در این جغرافیای کوچک رخ داده می‌نگری، زمانی که پای صحبت بزرگ‌ترها و ریش‌سفیدها می‌نشینی تا برایت از وقایع روزهای دور و دیر این سرزمین بگویند و لحظاتی که شیوخ قوم، خاطراتشان را مرور می‌کنند و تو را به مهمانی لحظه‌هایی می‌برند که دیگر نیست و آن‌چه که هست فقط خاطره است و ذهنیات.

یک
آنگونه که قدیمی‌ها برای ما گفته‌اند، و قدیمی‌هایشان برای آنها گفته‌اند، در سالیان دور، در اواسط دوران قاجار، ارسنجان به خاطر این‌که افراد شجاع و دانایی در آن می‌زیسته‌اند، زبانزد بوده، و بدین خاطر هیچ‌گاه به حکّام وقت باج نمی‌داده‌اند. همین یکی از دلایلی بوده که حکّام وقت احساس خطر می‌کنند و برای این‌که شهر ارسنجان را تضعیف کنند، بین ارسنجانی‌ها اختلاف می‌اندازند.