«تقسیمات کشوری در ایران، یعنی تقسیم کشور به ایالات، ولایات، استان‌ها و شهرستان‌ها و…، سابقهٔ طولانی از عهد باستان دارد. برآمدن هر نظام سیاسی همراه با ایجاد سازمان‌های اداری و سیاسی خاصی بوده است و این امر از دوران ماد و هخامنشی و تقسیم ایران به شهرها و ساتراپی‌ها تا پس از اسلام، که سازمان ولایات و ایالت به مرور در ایران شکل گرفت و گسترهٔ سترگ ایران به بخش‌های مختلفی تقسیم شد، با فراز و نشیب‌هایی پی گرفته شده است. در این میان، گاه حدود مرزها اندکی آن سوتر و این سوتر تغییر یافت؛ اما به‌ رغم این جابه‌جا شدن‌های فراوان، ساختارهای اصلی تقسیمات کشوری حفظ شد و ایران در پیکرهٔ اصلی خود همواره خراسان و سیستان، آذربایجان و کردستان، لارستان و فارس و… را در بر می‌گرفت. در نگاه کلی، نظام و ساختار تقسیمات کشوری در دوره‌های مختلف با تغییر حد و حدود و تعاریف همواره پابرجا بوده است ... »

دومین گردهمایی ارسنجانی‌های مقیم تهران در تاریخ پنجم دی ماه ۱۳۹۳ برگزار گردید. کلیپ عکس های ارسنجان قدیم به نمایش در آمده در این مراسم جهت مشاهده و دانلود در این مطلب قرار داده شده است. خواهشمند است مطالب، عکس ها و فیلم های خود را که در رابطه با ارسنجان می باشد برای ما به آدرس این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید ارسال نمایید

دوران پارینه‌سنگی یا « دوران کهن‌سنگی/ عصرحجر (Stone Age)/ عصر غارنشینی یکی از دوران‌های زندگی انسان و همزمان با ۱.۰۰۰.۰۰۰ سال تا ۱۵.۰۰۰ سال پیش. این دوران به دوره پارینه‌سنگی زیرین، دوره پارینه‌سنگی میانی و دوره پارینه‌سنگی بالایی تقسیم می‌شود . از عمر انسان و انسان‌نماها بر روی زمین حدود چهار میلیون سال می‌گذرد. در حالیکه زندگی اجتماعی انسان، پیشینه‌ای در حدود ده هزار سال دارد. اگر این زمان چهار میلیون ساله را به مقیاس کوتاه نماییم و آنرا تنها یکسال فرض کنیم، آنگاه می‌توان گفت که انسان ۳۶۴ روز از عمر یکساله خود را بصورت انفرادی و یا در دسته‌های متفرق اما نزدیک به هم سپری کرده و فقط در آخرین روز اسفندماه به زندگی اجتماعی روی آورده است.»

اشیای تاریخی، حامل بار اطلاعاتی بسیاری هستند که برای افراد معمولی جامعه، ارزشمند نیستند اما برای یک باستان شناس و یا مورخ تاریخ، بسیار حائز اهمیت می باشد. یک استخوان تاریخی، یک تکه پارچه پوسیده شده از هزاران سال پیش و یا در مورد بنا، یک تل باستانی، جنبه زیبایی و هنری خاصی ندارند بلکه دارای یک قدمت تاریخی می باشند که می توان با استفاده از علم روز، و بکارگیری دانش، اطلاعات بسیاری از دوران تاریخی را بیرون کشیده و دانش تاریخی بشر را افزایش داد. اشیا یافت شده در شهرمان اطلاعات زیادی از شیوه زندگی و فرهنگ قدیم به ما میدهند نوشته ذیل در خصوص یکی از قدیمی ترین شیوه شادی در مراسمهای آیینی و یا عروسی در ارسنجان است.

علی اکبر خان ملقب به معزالملک در حدود سال ۱۲۹۰ شمسی حاکم ارسنجان بود. در آن زمان لشنی ها اذیت می کردند و گاو های رعایا را می بردند. مالکان همام الدین مقداری زمین به حاکم می دهند تا قلعه ای بسازد و عده ای در آنجا سکنی گزینند تا یغما گران دیگر نتوانند دسبرد بزنند. قلعه ای ساخته شده و نامش را اکبر آباد گذشته شد. بتدریج حدود ۸۰ هکتار از زمین های همام الدین وابسته به قلعه شد. سپس قناتی از قبرستان ارسنجان تا اکبر آباد حفر وزمین ها را با آب قنات آبیاری کردند. مشهد علی نقی میرکی از طایفه میش مست کد خدایی قلعه را به عهده گرفت و ۱۰ خانوار در آنجا زندگی می کردند. این قنات تا اوایل ۱۳۶۰ جاری بود. در پایین دست ارسنجان پاکنه ای^۱ حفر کرده بودند تا رهگذران و کشاورزان زمین های اطراف بتوانند از آب قنات استفاده کنند.^۲ این قلعه  اکنون در ۳ کیلو متری ارسنجان واقع است و فاقد سکنه می باشد .

تا قبل از آب‌رسانی، در برخی از خانه‌ها چاه آب بود که با چرخ چاه و دلو آب می‌کشیدند و همسایه‌هایی که چاه نداشتند از آب چاه خانه‌های همسایه برای شرب استفاده می‌کردند. در چند جای ارسنجان نیز آب‌انبارهایی ساخته بودند که از آب قنات محمودآباد پر می‌شد و عدّه‌ای از مردم ارسنجان، پیله‌وران و رهگذران جرعه‌نوش آب آن جا بودند.

در مردادماه امسال به اتفاق همسرم نسرین اسکندری و دخترم به برج میلاد تهران رفتیم و از موزهٔ سکه‌هایی که از ادوار گذشته به یادگار مانده است دیدن کردیم. در میان صدها سکه، سکه‌ای نظر ما را جلب کرد که در سال ۸۹۷ هجری قمری در زمان آق قویونلوها در ارسنجان ضرب شده بود.

روی سکه چنین نگاشته شده است:
السلطان العادل ابوالمظفر رستم؛ ضرب ارسنجان
لازم به ذکر است که کلمهٔ ارسنجان، «ارس» در جلو کلمهٔ ضرب و «نجان» در پایین سکه حک شده است. عکس سکه و مشخصات آن را در دنبالهٔ این نوشته آمده است.

مقدمه‌ای کوتاه
من احمدآبادی هستم. زادهٔ روستایی در ۲۵ کیلومتری جنوب ارسنجان. روستایی که در دشتی باستانی بین ایوان قدمگاه در دامنه‌های شرقی کوهِ رحمت و تل تیماران و نیز امامزادگانی لازم‌التکریم از فرزندان امام صادق(ع) و امام موسی کاظم(ع) قرار دارد. روستایی که خاکش گوهرخیز است واز قرن‌های قرن تا کنون خاطرات ارزشمند و فراوانی را در سینه دارد. گرچه به علّت خشک‌سالی‌های پی درپی، ضربات و خسارات مکرری دیده، امّا با تحمّلی توصیف‌ناپذیر، خم به ابرو نیاورده و به قول زنده یاد سهراب سپهری در آن «زندگی جاریست». جمال آبادی هستم. آن‌جایی که مردمانی فهیم واصیل و ادیب و ادیب‌پرور دارد.

تصویر‌هایی از قبالهٔ ازدواج ملّا احمد، فرزند خوش‌نویس و قرآن‌نویس بزرگ حاج ملّا علی‌عسگر ارسنجانی، که به تاریخ ۱۲۸۲ هجری قمری نگاشته شده، در این مجموعه نمایش داده شده است.

عکس ضمیمه را مرحوم احمد نعمت ‌الهی، در سال ۱۳۴۷ هجری شمسی از دانش آموزان کلاس سوم ابتدایی مدرسهٔ اهلی (دکتر حمیدی)، به صورتی هنرمندانه گرفته‌اند و جناب حاج سیّد محمود موسوی (فرزند مرحوم حاج سیّد محمد حسین) لطف کرده و نفرات را معرفی نموده‌اند.
آقایان سیّد محمود حسینی (فرزند حاج سید عباس) و مرحوم حاج سیّد محمّد حسینی و عمو میرزا علی (فرزند اسماعیل) به عنوان معلّمین این کلاس و بابای مدرسه در عکس دیده می‌شوند.
به نظرم عکس هنری زیبایی است و یادآور ۴۶ سال پیشِ گروهی همکلاسی و دوستان صمیمی.