واژه سوگند از لفظ «سَوکنتَ وَنّتَ» اوستایی است به معنی دارای گوگرد و مراد آن است که در دوران قدیم آب آمیخته به گوگرد به هنگام قضا و داوری ، بکار می رفته است، بدین ترتیب که اینگونه آب را به متهم می نوشانیدند و از دفع یا در شکم ماندن آن ، بی تقصیری یا مقصر بودن او معلوم می شده است. استعمال فعل «خوردن» با سوگند یادگار همین مفهوم است.