امروز چهارشنبه ۱۴ تیرماه ۱۳۹۶ خانم فروغ گلکار به یاری خدا درجه دکتری خود در رشته هواشناسیکشاورزی را دریافت خواهند کرد. ایشان یکی از دانشجویان پیشین دوره کارشناسی باغبانیدانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز هستند که درس هوا و اقلیم شناسی را بااینجانب در سال ۱۳۷۸ گذرانیدند. پس از دریافت مدرک کارشناسی همکاری پاره وقت خود بامرکز پژوهشهای علوم جوی و اقیانوسی دانشگاه شیراز را آغاز نمودند. از آنجاکه برادر ایشان در آن دوران از کارشناسان مرکز تحقیقات باروری ابرها در یزدبودند انگیزه خانم گلکار برای کارهای پژوهشی در زمینه هواشناسی فراوانبود. پس از مدتی همکاری پروژه‌ای با مرکز پژوهشهای علوم جوی و اقیانوسیدانشگاه شیراز ایشان توانستند درجه کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه تهراندریافت کنند. با پذیرفته شدن در دوره دکتری هواشناسی کشاورزی دانشگاه بوعلیسینا در همدان ایشان توانستند مرحله نوینی از تحصیلات خود را به انجامبرسانند.

اين نخستين سفرم به روسيه و مسكو مي‌باشد. تاكنون هر چه از كشور روسيه و شوروي پيشين مي‌دانم برپايه خوانده‌ها و يا شنيده‌ها بوده است. کشوری با ویژگی‏هایی مانند، يكي از ابرقدرت‌هاي جهاني، داراي بزرگترين سرزمين جهان، واقع شده در عرض‌هاي بالاي جغرافيايي با هوايي نسبتاً سرد و تاریخی پر از فراز و نشیب در گذر سده گذشته.

تاكنون هنگام رفتن به مسافرت‌هاي فرامرزی که  بيشتر براي ارائه كنفرانس‌هاي علمي، بوده است، يادنامه‌هايي (خاطراتي) نوشته‌ام. خاطرات حج هم جداگانه نوشته‌ام كه خوشبختانه در کتابی با عنوان "در کوی دوست" به چاپ رسیده است. با توجه به آن كه رويدادها زود از يادم مي‌رود خدا را سپاسگزارم كه تاكنون همين چند صد صفحه که گویای بخش کوچکی از زندگیم است را نوشته‌ام هر چند باید بسیار بیشتر می‏نوشتم. به دیگر سخن، خود را زيان ديده مي‌بينم كه نوشتن را زودتر آغاز نكردم.

از دیر باز در میان کسانی که پا به کوی دوست گذاشته اند اندکی جام می وحدت را سر کشیده و از آن فیض آسمانی که در تاروپودشان رخنه کرده خویشتن را هیچ انگاشته و پیشانی بندگی را بر سنگ های حرمین شریفین ساییده تا خلوص بندگی اش را بیشتر نشان دهند.

به سوی میمند^۱

در عصر پانزدهم شهریورماه یک هزارو سیصدو شصت و شش با دوستان فرهنگی، آقایان مرتضی حسن شاهی و مرتضی اسکندری دبیران ادبیات و اکبر اسکندری دبیر ریاضی باروبند سفر را بسته، و در خورجین گذاشتیم. هر خورجین را روی یک موتور سیکلت "یاماها صد" جا دادیم و سپس روی زین موتور سیکلت ها را با دو تخته پتو که برای خوابیدن نیاز داشتیم پوشاندیم تا هم زیر پایمان نرم باشد و هم از ساییدگی کشاله های ران جلوگیری شود.

« آدمی را تا نباشد جذبه ای           نامدش از حق تعالی رتبه ای
هر کجـا باشد بـود مهمان او           گلستان باشد و یا نیران او»^۱.

هر سفرنامه ای را که ورق می زنیم، نام و نشانی از شهرهای استان، حتی روستاهایی که هنوز اصالت قدیمی را حفظ نموده اند آمده است. اما شگفت آور است که چرا ارسنجان جایگاهی در سفرنامه ها نیافته است؟ اگر بخواهیم بگوییم از راه های اصلی کشور دور افتاده است نمی تواند صحیح باشد، زیرا آبادی هایی معرفی می شوند که آنها نیز از شاه راه ها فاصله داشتند. اولین جایی که به کلمه ارسنجان برخورد می کنیم، مطلع قصیده ای است در ستایش سرهنگ محمد بن فرج نوآبادی در دیوان سنایی غزنوی و آن بیت زیرین است:

خجسته باد بهاری، بهار ارسنجان            بر آن ظریف سخی و  جواد و راد و جوان

به گزارش ایسنا، تیم پارس جنوبی که به نمایندگی از ایران در تورنمنت بین‌المللی ارمنستان شرکت کرد، قهرمان این مسابقات شد. این رقابت‌ها به مدت  ۲ روز در شهر ایروان و با حضور ووشوکارانی از ایران، ارمنستان، فرانسه، عراق، قزاقستان، گرجستان و اربیل عراق در ایروان برگزار شد.

همیشه این پرسش برایم مطرح بود که از نظر تاریخی کدام یک از دو تلفظ «ارسِنجان» و «ارسَنجان» ریشه‌دارتر و به واژه‌ای که این نام از آن برگرفته شده نزدیک‌تر است. هرچند که در گویش عادی روزمرهٔ مردم، نام شهر با کسرهٔ «س» تلفظ می‌شود، ولی از آن‌جا که در نوشته‌های فارسی به جا مانده از گذشته، معمولا از اعراب‌گذاری خبری نیست، فکر نمی‌کردم سندی مکتوب از گذشته‌ای دورتر به جای مانده باشد که این موضوع را مشخص کند. تا این که چندی پیش در سفری گذرم به فروشگاهی افتاد که بخشی برای نقشه‌های قدیمی داشت. چندین نقشهٔ تاریخی هم از خاورمیانه و ایران داشت که از قرن پانزدهم میلادی به بعد به دست نقشه‌کش‌های غربی و شرقی ترسیم شده بودند. همهٔ آن‌ها را نگاه کردم ولی اثری از ارسنجان روی هیچ‌کدام نبود، در حالی که بعضی از آن‌ها تعدادی از روستاهای نزدیک مانند کمین، مرغاب، سیوند و ... را نشان می‌دادند. حدس زدم چون بیشتر آن‌ها در مسیر راه اصلی قرار دارند بر روی نقشه آمده‌اند و احتمالا به همین دلیل باشد که نشانی از ارسنجان بر روی این نقشه‌ها نیست. ولی این سوال هم‌چنان برایم مطرح بود تا این که کنجکاوی باعث شد تا در اولین فرصت سری به کتاب‌خانهٔ موسسهٔ مطالعات آسیا و آفریقای دانشگاه هامبورگ بزنم تا شاید اطلاعات بیشتری پیدا کنم.

تاکنون دهها بار به پابوسی خاک مشک بیز وعنبر سای شهید مشرق این زمین کهن بوم، سرافراز شرف یاب شده ام .اوست که بارگاهش شبانگاهان غرق در پرتو افشانی است و تا صبح گاهان که خورشید عالم افروز زیباییش را به رخ جهان هستی می کشاند، مشتاقان پروانه وش ،بر گرد شمع وجود آن دردانه ی بی همتا، مجذوبانه ،در گردش هستند ودست حاجت معنوی با تصٌرع وزاری به سویش افراشته تا از این طریق به ره توشه ای دست یابند. اوٌلین سفرم به مشهد ۲۲ اردیبهشت ۱۳۵۶ بود که مدت ۶ماه آنجا ماندم وعکس هایی از مناطق آن سامان در آن زمان به ویژه ،خواجه ربیع ، در دست دارم .فضای خواجه ربیع که در روز سه شنبه ۱۵/۷/۹۲ دیدم با فضای سال ۵۶ تغییر کرده است .آن سال درختان صنوبر در دو طرف خیابان ورودی سر به آسمان ساییده بودند ،اما امروز خبری از درختان نیست . آرامگاه خواجه ربیع را شاه عباس به شیوه زیبایی مرمٌت نموده است . نقٌاشی های سقف گنبد در خور تحسین وتماشایی است. گرداگرد درون گنبد را علی رضای عباسی با پنجه های زر افشان خویش ،صدای صریر کلک سحر آفرین را برای همیشه در گوش علاقه مندان به هنر خوش نویسی، طنین انداز کرده است .آن گونه که هر بیننده حربا صفت دوچشم تحیٌر می گشاید و از دیدن خطوط نگارین ،نگار گر نقش دل خویش می شود.