هيچ واژه و تسلیت گفتن هایِ تشریفاتی دوایِ غم و بغض های فرو رفته ی من در غربت نمی باشد.
حتی کلمات در این مواقع بغض میکنند و در گفتن درد های انسانی هر دم عقیق تر مي شوند و ناگاه سکوتی از سکوتی دیگر در پس این غربت اوج می گيرد. كلمات تسليت و در و ديوار غربت كم كم مور مورت مي دهند و در انتها گلوله ي بغضي مي شوند در پس تمام وجودت. اينجاست  که آدمی نه نای ماندن در غربت را دارد و نه پای رفتن به خانه!